Natalia Pasterak
„Dla cierpiących nawet najmniejsza radość jest wielkim szczęściem” Sokrates

             Bladoniebieskie płatki powiek drgały lekko unoszone falami snu, wyblakłe sznureczki warg rozsupłały się tworząc rozmarzony uśmiech, a rozsypana wokół głowy czerń włosów silnie kontrastowała z bielą poduszki. Spała. Od dawna nie widział jej tak spokojnej i wyciszonej. Popatrzył z czułością na drobne, kruche dłonie, które zdawały się tonąć w puchowym bezkresie kołdry. Nagle krwisty oszczep zachodzącego słońca przebił się przez ciężkie zasłony i opadł na twarz śpiącej wyrywając ją brutalnie ze słodkiego letargu. Otwarła oczy.

            - Jesteś – to proste stwierdzenie zawierało w sobie tak wiele: strach przed tym, że mogło być inaczej, radość i bardzo dużo miłości.

- Przecież wiesz, że zawsze będę – odpowiedział głosem, który niósł w sobie bliską obietnicę łez. Uśmiechnęła się, z trudem zginając spieczone usta. Cisza opadła na nich niczym muślinowy welon, a oni trwali w niej i tylko ich spojrzenia splatały się i rozplatały w niemym tańcu. Przyciągnęła jego rękę do twarzy nagłym, gwałtownym ruchem. Suchy pocałunek wypadł spomiędzy jej rozchylonych warg i stoczył się w dół jego dłoni, a on schwycił go i delikatnie odłożył na jej policzek.

Natalia Pasterak
„Jeśli nie wiesz dokąd iść sama cię droga poprowadzi” ks. Jan Twardowski           

             Mała wskazówka pełznie powoli po białym bezkresie, niestrudzenie odrzucając w dal zużyte sekundy. Przez pokój napełniony ciszą przebiegają od czasu do czasu nerwowe, szybkie oddechy siedzącej przy biurku dziewczyny. Cała jej postawa zdradza napięte oczekiwanie, czarne oczy utkwione nieruchomo w jednym punkcie zdają się płonąć nieugaszonym pożądaniem, a dłonie drżą silnie, zaciśnięte na strzykawce. Opanowuje skrajne podniecenie i powoli, prawie z czułością zagłębia igłę w płynną śmierć. Po chwili jej żyły łapczywie spijają każdą podsuniętą im kroplę.

            I zaczyna się. Porywa ją szalony, bezładny korowód barw i dźwięków. Opada w dół wśród jaskrawych, migoczących kwiatów, by za chwilę wzbić się do nieba wraz z nieskończoną symfonią czerwieni. Rozpada się na tysiące tonów, przelewa się przez grzbiety obłoków i powraca jako iskrzący pył. To wszystko jest w niej i ona jest tym wszystkim. Rozkłada ramiona i krzyczy, głośno, radośnie. Okręca się wokół własnej osi i zaczyna wirować coraz szybciej i szybciej, aż nagle unosi się w górę ponad kolorową pierzynę radości, wprost na spotkanie z twardym piekłem dębowych desek podłogi.             

Natalia Pasterak
Grubaska

Odstawię
wodę
z plastiku
bo tuczy.
Schudnę
w kolanach
łokciach
nadgarstkach,
żebra
i kręgi
ścisnę
gorsetem,
a gdy
wieczorem
wejdę
na wagę,
a waga
jedną
cyferkę
pokaże
to może
wtedy
wreszcie
się
zmieszczę
w trumnie
rozmiaru

25

Natalia Pasterak
„Narzekasz że świat surowy jak grzyb niejadalny, a w świecie stale uśmiech niewidzialny” ks. Jan Twardowski     

             Pewnego dnia młoda dziewczyna.... po tak banalnym wstępie może już być tylko gorzej, więc od razu powiem, że dziewczyna ta siedziała na krześle i wcale nie była młoda (ale młodość o wiele lepiej pasuje z „pewnym dniem”, może dlatego, że „pewien dzień” niesie w sobie obietnicę zwrotu akcji, a to zdarza się raczej młodym). W każdym razie kobieta siedziała na krześle, a dzień był bardziej niepewny niż pewny ze względu na niestałą pogodę. Ustaliwszy ten jakże nieistotny fakt przejdźmy do rzeczy. Kobieta (cóż za niespodzianka!) siedziała na krześle i rozpamiętywała przeszłość, co jest jednym z ulubionych zajęć ludzi, którzy nie przepadają za teraźniejszością i nie znają przyszłości (w tym miejscu powinniśmy też od razu powiedzieć sobie jasno, że kobieta ta nie znała przyszłości, gdyż w przeciwnym razie nie siedziałaby w zwykłej, małej kuchni na drewnianym taborecie, a raczej upojona dymem kadzideł znajdowałaby się w małym pokoiku z bardzo duszą ilością poduszek, ewentualnie w pomieszczeniu bez poduszek i bez klamek...) Jej myśli wzlatywały nad stosem brudnych naczyń (takie są skutki życia przeszłością) i przez uchylone okno wlatywały do krainy jej dzieciństwa....