Natalia Pasterak
|
poniedziałek, 18 lutego 2013 17:41 |
 |  | 
(II miejsce w konkursie literackim w ramach akcji „Kalendarz w każdej klasie”) Dawno dawno temu, gdzieś na końcu świata, pośród niechlujnych skrawków lasów i jezior piętrzył się olbrzymi masyw góry Asterias. U jego podnóży przycupnęła mała osada o tej samej nazwie, wyblakła i pozbawiona wyrazu. Osobliwością, nadającą jej odrobinę kolorytu była Legenda. Legenda, którą znał każdy mieszkaniec, która zdawała się być jedynym czynnikiem utrzymującym ich przy życiu. Opowiadała o nieprzebranych bogactwach, zgromadzonych na szczycie góry, o skarbach niedających się zliczyć ani pojąć. Dawała ludziom nadzieję, jednocześnie będąc tragedią tych, którzy po skarb sięgnąć próbowali, a znaleźli jedynie śmierć na stromych stokach. Mieszkało tam dwóch śmiałków, młodych i żądnych przygód. Zwali się Istaris i Karenes i darzyli się nienawiścią tak gorącą, jaka towarzyszyć może jedynie ludziom dążącym do niepodzielnego celu. Kiedy tylko osiągnęli wiek męski, stanęli u podnóża Asteriasu gotowi na zaciekłą rywalizację, lecz okrutny los zadrwił z obu. Gdy stali tak obok siebie ramię w ramię stała się rzecz przedziwna - ręce ich niezwykłą jakąś mocą poczęły stapiać się w jedno, jakby nigdy wcześniej nie tworzyły odrębnych całości. Przerażenie i wściekłość ogarnęły młodzieńców, lecz nawet w obliczu zjawiska tak nieprawdopodobnego nie zaniechali myśli o skarbie, wręcz przeciwnie, rozpaliła się ona w nich podwójnym ogniem. I wyruszyli tak, Istaris i Karenes, dwaj wrogowie zrośnięci w jedno.
Szli wiele dni, nie zamieniając ze sobą nawet jednego słowa, aż do czasu, gdy teren stał się zbyt stromy i niebezpieczny. Wtedy chcąc nie chcąc musieli zacząć współpracować, dzieląc strach i trud na dwoje. Kiedy słabszy Istaris opadał z sił, Karenes poił go i opatrywał jego poranione stopy, gdyż kulawy towarzysz przeszkadzał mu w podróży. Z czasem, gdzieś na poszarpanych skałach, wśród wycia nocnego wichru uleciała z nich nienawiść i zostało tylko zmęczenie. A potem doszli na szczyt, skrwawieni i wychudzeni. A na szczycie nie było nic. Tylko wiatr i przestrzeń. I usiedli tak na głazie, wspierając się o siebie nawzajem, a w ich sercach było nieprzebrane bogactwo, a w duszach mieli skarby, których nie dało się zliczyć ani pojąć. I siedzieli tak, wpatrzeni w zachód słońca Istaris i Karenes - dwaj przyjaciele, którzy znaleźli skarb.
|
|
|