Ustanowiony przez UNESCO Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego jest obchodzony od 1999 roku 21 lutego. Ten dzień odsyła do tragicznych wydarzeń, które miały miejsce w Dhace w Bangladeszu. Podczas pokojowej demonstracji 21 lutego 1952 roku zginęło pięciu studentów domagających się nadania językowi bengalskiemu statusu języka urzędowego. Data ta miała nie tylko upamiętniać przywołane wydarzenia, ale także przypominać o różnorodności językowej, o tym, że język to najpotężniejsze narzędzie ochrony i rozwoju wspólnego dziedzictwa kulturowego ludzkości. Obchody święta zwracają uwagę na potrzebę troski o język ojczysty, jego promocję, ochronę różnorodności językowej jako źródła dziedzictwa kulturowego. Podstawowym przesłaniem Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego jest zwiększanie świadomości znaczenia języka i kultury, budowanie porozumienia ponad podziałami, pokoju oraz dbałości o wspólne działania oparte na zrozumieniu, tolerancji i dialogu.
W naszej szkole Dzień Języka Ojczystego obchodziliśmy 12 i 13 lutego (ze względu na ferie zimowe, wypadające w tym roku od 17 do 28 lutego). Była to okazja, aby przypomnieć sobie jak ważnym narzędziem naszej codzienności jest język. Dzięki niemu nie tylko komunikujemy się, ale także wyrażamy swoje emocje, wspominamy przeszłość, opisujemy otaczającą nas rzeczywistość, planujemy, marzymy, tworzymy nowe koncepcje ułatwiające życie. Język jest tworem dynamicznym, nie jest nam dany raz na zawsze taki sam. Wszyscy użytkownicy języka mają wpływ na jego kształt, dlatego są zobowiązani do szczególnej dbałości o niego. Język polski zmienia się z pokolenia na pokolenie. Powinien dostosowywać się do nowej i szybko zmieniającej się rzeczywistości społecznej. Stąd też temat prelekcji, której wysłuchali uczniowie klas 1-3 liceum: język niedyskryminujący. Jest to zespół praktyk dotyczących osób przynależących do grup mniejszościowych i marginalizowanych, zagrożonych stygmatyzacją lub dyskryminacją. Językoznawcy, którzy stworzyli rekomendacje dotyczącego języka niedyskryminującego zwracają uwagę na takie obszary jak: narodowość, feminatywy, określenia niepełnosprawności, chorób, zaburzeń oraz określenia osób nieheteronormatywnych. Podkreślają, jak ważne jest wyczucie i empatia w komunikacji nie tylko w sferze publicznej, oficjalnej, pisanej, ale także w sytuacjach nieoficjalnych i prywatnych. Bywa, że w dobrej wierze, nie mając złych intencji, użytkownicy języka stosują wyrażenia, których rzeczywisty ładunek skojarzeń jest negatywny. To, co do niedawna było uznawane w języku za neutralne, dzisiaj często jest obraźliwe. Dlatego warto stosować wskazówki językoznawców, których wspólnym mianownikiem jest empatia. Chodzi o nieużywanie nazw uważanych przez ludzi, do których się odnoszą za obraźliwe lub krzywdzące. Stosowanie języka niedyskryminującego może pomóc w tworzeniu społeczeństwa bardziej otwartego, tolerancyjnego i różnorodnego, takiego, w którym każdy będzie czuć się akceptowany i szanowany.
Podczas spotkania w auli szkolnej zaprezentowano także krótki film, który powstał z inicjatywy Samorządu Uczniowskiego II LO. Uczniowie, którzy wzięli udział w ankiecie podzielili się swoimi odkryciami i „bolączkami” językowymi. Okazało się, że lubią język polski za literaturę, bogactwo wyjątków, dźwięczność głosek takich jak sz, cz, dź. Sympatii niestety nie budzi polska ortografia i interpunkcja. Na zakończenie został przygotowany quiz z pytaniami dotyczącymi poprawności językowej, w którym najszybsi uczniowie wygrali słodkie nagrody.
Wydarzenie przygotowały: p. Anna Milka i p. Jolanta Kubik-Migoń.
